سخنان دیگری از امام حسین علیه السلام در باب کرامت نفس

عرض کردم در کلماتی که از امام حسین علیه السلام رسیده است عزت و شرافت و کرامت انسانی موج میزند، و راز اینکه این گونه کلمات از ایشان به نسبت بیشتر از سایر ائمه رسیده این است که داستان کربلا زمینهای بود برای اینکه روح امام حسین در این قسمت تجلّی خودش را به صورت این کلمات ظاهر کند. نوشتهاند در وقتی که حضرت سیدالشهداء به طرف کربلا میآمدند، مکرر افراد به ایشان برخورد میکردند و هرکس برخورد میکرد میگفت: آقا نرو خطر جانی دارد. حضرت هم به هریک از اینها جوابی میداد و البته جوابها همه در همین حدود بود که نه، من باید بروم. یکی از آنها وقتی که با حضرت ملاقات کرد گفت: مصلحت نیست، نروید.

فرمود: من به تو همان جوابی را میدهم که یکی از صحابه رسول خدا به شخصی که میخواست او را از شرکت در جهاد اسلامی منع کند داد. آنوقت حضرت سیدالشهداء این شعرها را برای او خواندند:

خواهم رفت. مرگ برای انسان جوانمرد ننگ نیست اگر در راه حق جهاد کند و در حالی که مسلم است کوشش به خرج بدهد (نیتش حق باشد و در حالی که مسلم است مجاهده و جهاد کند) و با مردان صالح مواسات و همگامی و همدردی نماید، و برعکس راه خودش را از مردم بدبخت هلاک شده و مجرم و گناهکار جدا کند.

من یا زنده میمانم یا میمیرم، از ایندو خارج نیست. این راهی که من میروم هر دو طرفش برای من خیر و سعادت است. اگر زنده بمانم مورد مذمت نیستم چون من از مرگ فرار نکردم و از این آزمایش موفق بیرون آمدم، از مرگ نترسیدم و زنده ماندم. چنین زندگی برای من ننگ و مذموم نیست. اگر هم بمیرم مورد ملامت نیستم.

کفی بِک ذُلًاّ انْ تَعیشَ وَ تُرْغَما (همه این سه شعر برای این مصراع آخر است) برای تو این ذلت و بدبختی بس که زنده بمانی و دماغت به خاک مالیده باشد. دیگر بدبختی و ذلتی بالاتر از این زندگی نیست.