میزنم، این محکوم است ولی اگر مد بالای زانو بیاید باید از آن جلوگیری کرد. این فیلمهای مهیج و خانمان برانداز را نمیشود به عنوان پدیده قبول کرد. اگر وسیلهای پیدا شود، آن وسیله را میتوان برای هدفهای مشروع و نامشروع استخدام کرد.

وسیله که بیچاره زبان ندارد، مانند بلندگو که کارش این است که صوت را قوی میکند. آن بیچاره میگوید اگر ذکر خدا را بگویی من قویتر میکنم، اگر کفر هم بگویی من قویتر میکنم. رادیو فی حد ذاته ابزاری است که هرچه در پشت آن دستگاه گفته شود با برد زیادی تحویل میدهد، اما زبان بسته آیا هیچ میگوید که اینجا فلان تصنیف را بخوانید یا آیه قرآن را بخوانید؟ تلویزیون هم از همین قبیل است.

اگر کسی در مورد وسایلی که انسان را به هدفهای صحیحش نزدیک میکند بگوید من نمیخواهم از این وسایل استفاده کنم و آنوقت کسی که دنبال هدفهای نامشروع میرود از همین وسایل استفاده کند و این که دنبال هدفهای مشروع میرود از این وسایل استفاده نکند، چنین شخصی محکوم به شکست است. مثل اینکه شما بگویید من مسلمانم و میخواهم هدف اسلامی را تعقیب کنم، میخواهم جهاد کنم و واقعاً هم قصد شما للَّه است. دیگری در راه شیطان میخواهد بجنگد، در راه مادیگری و فساد میجنگد. اما او از وسایلی که امروز پیدا شده است مثل توپ و تفنگ و خمپاره استفاده میکند و شما میگویید من به وسیله کار ندارم، میخواهم با کارد و شمشیر بجنگم. قطعاً شما محکوم هستید، هدف شما محکوم است. شما هدف خود را با دست خودتان محکوم کردهاید.

حاجتهای ثابت و حاجتهای متغیر

این است معنای تقاضا و اقتضای زمان. تقاضای زمان را با پسند مردم و پدیده قرن اشتباه نکنید. حاجتهای اوّلی بشر ثابت است. حاجتهای ثانوی یعنی حاجتهایی که انسان را به حاجتهای اوّلی میرساند، متغیر است. این حاجت زمان میگوید من تغییر کردهام و اگر جنابعالی بخواهید خشکی به خرج بدهید، محکوم به شکست هستید و نتیجهاش این میشود که فلان آهنگ را او میتواند با وسیله قوی به گوش