بود و بعد به تهران آمد. اواخر عمرش سفری به عتبات کرد و در آنجا او را کشتند.

اخباریگری از کجا و چه زمانی پیدا شد؟ اخباریگری سه چهارقرن بیشتر از عمرش نمیگذرد. این نغمه را اولین بار مردی به نام ملّا امین استرآبادی- که سالها در مکه و مدینه مجاور بود [1]- بلند کرد و با وجودی که خودش شیعه بود، به علمای بزرگ شیعه مانند شیخ طوسی و علامه حلّی و محقق حلّی و مخصوصاً به علامه حلّی شدیداً حمله کرد. چون علامه میگفت اخباری که ما الآن داریم همه معتبر نیست و اخبار را از نظر سند تقسیم کرد به اخبار صحیح، اخبار موثّق، اخبار حسن و اخبار ضعیف. اخبار صحیح اخباری است که تمام رُواتش مردمان موثق و هم شیعه بودهاند. [اخبار موثق، اخباری است که رواتش افراد موثقی بودهاند ولی شیعه نبودهاند.] اخبار حسن اخباری است که کسانی که آنها را نقل کردهاند اشخاصی راستگو بودهاند ولی ثابت نشده است که رواتشان افراد خوب و راستگو باشند.

روایات ضعیف یعنی روایاتی که افرادی که آنها را روایت کردهاند یا لااقل یک نفر از آنها معلوم است که آدم درستی نیست. تاریخ، احوال روات را کم و بیش نشان داده است. (البته افرادی هم هستند که مجهولند). نتیجه این میشود که اخباری که ما در دست داریم همه قابل اعتماد نیست. ما باید ببینیم چه کسانی نقل کردهاند.

ملا امین گفت علامه با این کار، روایات ما را دسته دسته کرد و عدهای از روایات ما را انداخته. هرچه روایت داریم، همه یکجا درست است. اگر بگوییم روایتی ضعیف است، این توهینی است به امام صادق. مگر میشود روایتی از امام صادق باشد و ضعیف باشد خصوصاً روایات کتب اربعه، یعنی روایاتی که در کافی شیخ کلینی و یا تهذیب شیخ طوسی و استبصار شیخ طوسی و من لایحضره الفقیه شیخ صدوق آمده است؟! اگر روایتی در این چهار کتاب باشد، دیگر جای گفتگو نیست.

نمونه هایی از جعل حدیث

مجتهدین آنهایی هستند که در این نظر تابع علامهاند. در همین کتاب کافی و کتابهای دیگر، روایتها هست که اگر به مضمون آنها نگاه بکنیم میفهمیم که مزخرف است.