کرده [1]، همچنان که به وقوع معجزات دیگر غیر از قرآن از خاتمالانبیاء تصریح کرده است.

در قرآن مسائل فراوانی مربوط به معجزات مطرح شده است، از قبیل ضرورت همراه بودن رسالت رسولان الهی با معجزه، و اینکه معجزه «بینه» و حجت قاطع است، و اینکه پیامبران معجزه را به «اذناللَّه» میآورند، و اینکه پیامبران تا آن حد معجزه میآورند که «آیت» و «بینه» بر صدق گفتارشان باشد، اما مکلّف نیستند که تابع «اقتراحات» مردم باشند و هر روز و هر ساعت هرکس مطالبه معجزه کند اجابت نمایند. به عبارت دیگر، پیامبران «نمایشگاه معجزه» دایر نکرده و کارخانه معجزهسازی وارد ننمودهاند؛ و امثال این مسائل.

قرآن کریم همچنان که این مسائل را مطرح کرده است، با کمال صراحت معجزات بسیاری از پیامبران پیشین از قبیل نوح، ابراهیم، لوط، صالح، هود، موسی و عیسی نقل کرده است و بر روی آنها صحه گذاشته که به هیچ وجه قابل تأویل نیست.

برخی از مستشرقان و کشیشان مسیحی به استناد آیاتی که قرآن به «اقتراحات» مشرکان در مطالبه معجزه جواب منفی داده است، مدعی شدهاند که پیامبر اسلام به مردم میگفته من معجزهای جز قرآن ندارم، اگر قرآن را به عنوان معجزه میپذیرید فبها والّا از من معجزهای دیگر ساخته نیست. بعضی از نویسندگان «روشنفکر» مسلمان اخیر نیز همین نظر را پذیرفتهاند و آن را به این شکل توجیه کردهاند که معجزه دلیل است اما دلیل اقناعی برای بشر نابالغ و کودک که در پی امور اعجابآور و غیرعادی است؛ انسان رشدیافته به این گونه امور توجهی ندارد و سر و کارش با منطق است، و چون دوره پیامبر اسلام دوره عقل و منطق است نه دوره اوهام و خیالات ذهنی، پیامبر اسلام از اجابت درخواست هرگونه معجزهای غیر از قرآن به اذن خدا امتناع کرده است. میگویند:

استعانت از معجزات و خرق عادات برای پیغمبران سلف اجتنابناپذیر