وحی و نبوت

هدایت عامه

اعتقاد به وحی و نبوت، از نوعی بینش درباره جهان و انسان ناشی میشود، یعنی اصل هدایت عامه در سراسر هستی. اصل هدایت عامه لازمه جهانبینی توحیدی اسلامی است؛ از این رو اصل نبوت لازمه این جهانبینی است. خداوند متعال به حکم اینکه واجبالوجود بالذات است و واجبالوجود بالذات واجب من جمیعالجهات است، فیاض علیالاطلاق است و به هر نوعی از انواع موجودات در حدی که برای آن موجود ممکن و شایسته است تفضّل و عنایت دارد و موجودات را در مسیر کمالشان هدایت میکند. این هدایت، شامل همه موجودات است، از کوچکترین ذره گرفته تا بزرگترین ستاره و از پستترین موجود بیجان گرفته تا عالیترین و راقیترین جاندارها که ما میشناسیم یعنی انسان. از این روست که قرآن واژه «وحی» را همچنان که در مورد هدایت انسان به کار برده در مورد هدایت جمادات و نباتات و حیوانات به کار برده است.

هیچ موجودی در این جهان، ثابت و یکنواخت نیست؛ دائماً منزل و جایگاه عوض میکند و به سوی مقصودی روان است.

از طرف دیگر، همه علامتها نشان میدهد که نوعی «میل» و «کشش» در هر موجودی به سوی مقصدی که به آن مقصد روان است وجود دارد؛ یعنی موجودات با