آمدن مأمور به احوالپرسی امام علیه السلام

در زندان سندی بن شاهک یک روز هارون مأموری را فرستاد که از احوال حضرت کسب اطلاع کند. خود سندی هم به همراه مأمور وارد زندان شد. وقتی که مأمور وارد شد امام از او سؤال کرد چه کاری داری؟ گفت خلیفه مرا فرستاد تا احوالی از تو بپرسم. فرمود از طرف من به او بگو: هر روز که از این روزهای سخت بر من میگذرد یکی از روزهای خوشی تو هم سپری میشود، تا آن روزی برسد که من و تو در یک جا به هم برسیم، آنجا که اهل باطل به زیانکاری خود واقف میشوند.

باز در مدتی که در زندان هارون بود یک روز فضل بن ربیع مأمور رساندن پیغامی از طرف هارون به آن حضرت شد. فضل گفت وقتی که وارد شدم دیدم نماز میخواند.

هیبتش مانع شد که بنشینم، ایستادم و به شمشیر خودم تکیه دادم. نمازش که تمام شد به من اعتنا نکرد و بلافاصله نماز دیگری آغاز کرد. مرتب همین کار را میکرد و به من اعتنایی نمیکرد. آخر کار وقتی که یکی از نمازها تمام شد قبل از آنکه به نماز دیگر شروع کند من شروع کردم به صحبت خود. خلیفه به من دستور داده بود که در حضور آن حضرت از او به عنوان خلافت و لقب امیرالمؤمنینی یاد نکنم. هارون به من گفته بود به او اینطور بگو که برادرت هارون سلام رسانده و میگوید خبرهایی از تو به ما رسید که موجب سوء تفاهمی شد. اکنون معلوم شد که شما تقصیری ندارید. ولی من میل دارم که شما همیشه نزد من باشید و به مدینه نروید. حالا که بناست پیش ما بمانید خواهش میکنم از لحاظ برنامه غذایی هر نوع غذایی که خودتان میپسندید دستور دهید و فضل مأمور پذیرایی شماست. حضرت جواب فضل را به دو کلمه داد:«لَیسَ لی مالٌ فَینْفَعَنی وَ ما خُلِقْتُ سَؤولًا» از مال خودم چیزی در اینجا نیست که از آن استفاده کنم، و خدا مرا اهل تقاضا و خواهش هم نیافریده که از شما تقاضا و خواهشی داشته باشم.

با این دو کلمه مناعت و استغناء طبع بینظیر خود را رساند و ثابت کرد که زندان نخواهد توانست او را زبون کند. بعد از گفتن این کلمه فورا از جا حرکت کرد و گفت اللَّه اکبر و سرگرم عبادت خود شد.

اللّهُمَّ صَلِّ عَلی موسَی بْنِ جَعْفَرٍ وَصِی الْابْرارِ وَ امامِ الْاخْیارِ وَعَیبَةِ الْانْوارِ وَ وارِثِ السَّکینَةِ وَ الْوَقارِ وَالْحِکمِ وَالْاثارِ الَّذی یحْیی اللَّیلَ بِالسَّهَرِ بِمُواصَلَةِ الْاسْتِغْفارِ.