در خانه امّ سلمه

آن شب را رسول اکرم در خانهام سلمه بود. نیمههای شب بود کهام سلمه بیدار شد و متوجه گشت که رسول اکرم در بستر نیست. نگران شد که چه پیش آمده؟

حسادت زنانه، او را وادار کرد تا تحقیق کند. از جا حرکت کرد و به جستجو پرداخت. دید که رسول اکرم در گوشهای تاریک ایستاده، دست به آسمان بلند کرده اشک میریزد و میگوید:

«خدایا چیزهای خوبی که به من دادهای از من نگیر، خدایا مرا مورد شماتت دشمنان و حاسدان قرار نده، خدایا مرا به سوی بدیهایی که مرا از آنها نجات دادهای برنگردان، خدایا مرا هیچ گاه به اندازه یک چشم برهم زدن هم به خودم وامگذار.».

شنیدن این جملهها با آن حالت، لرزه بر اندامام سلمه انداخت. رفت در گوشهای نشست و شروع کرد به گریستن. گریهام سلمه به قدری شدید شد که رسول اکرم آمد و از او پرسید:

«چرا گریه میکنی؟».

- چرا گریه نکنم؟! تو با آن مقام و منزلت که نزد خدا داری اینچنین از خداوند ترسانی، از او میخواهی که تو را به خودت یک لحظه وا نگذارد، پس وای به حال مثل من.