هست. میفرماید: جنگ روی پای خودش میایستد، دندانهای خودش را نشان میدهد مثل یک درندهای که دندان نشان میدهد؛ شیرِ پستان خودش را نشان میدهد، یعنی آن ستیزه جویان و آتش افروزان جنگ نگاه میکنند میبینند این پستان جنگ خوب شیر میدهد یعنی به نفعشان کار میکند، اما نمیدانند که عاقبتِ این جنگ به ضرر خودشان است.«حُلْواً رَضاعُها» دوشیدنش خیلی شیرین است اما «عَلْقَماً عاقِبَتُها» عاقبتش فوق العاده تلخ است.«الا وَ فی غَدٍ وَ سَیأْتی غَدٌ بِما لا تَعْرِفونَ» بدانید که فردا دنیا آبستن چیزهایی است که هیچ پیش بینی نمیکنید، نمیشناسید و آگاه نیستید، ولی بدانید هست و فردا با خود خواهد آورد.«یأْخُذُ الْوالی مِنْ غَیرِها عُمّالَها عَلی مَساوی اعْمالِها» اول کاری که آن والی الهی میکند این است که عمال و حکام را یک یک میگیرد، اعوان خودش را اصلاح میکند، دنیا اصلاح میشود.«وَ تُخْرِجُ لَهُ الْارْضُ افالیذَ کبِدِها» زمین پارههای جگر خودش را بیرون میدهد؛ یعنی زمین هر موهبتی که در خودش دارد از هر معدنی، و هر استعدادی که شما تصور بکنید، همه را بیرون میدهد؛ هرچه تا امروز مضایقه کرده بیرون میدهد.«وَ تُلْقی الَیهِ سِلْماً مَقالیدَها» زمین میآید مثل یک غلام در حالی که تسلیم است کلیدهای خودش را دراختیار او قرار میدهد (اینها همه تعبیر و بیان است) یعنی دیگر سرّی در طبیعت باقی نمیماند مگر اینکه به دست او کشف میشود، مجهولی در طبیعت باقی نمیماند مگر اینکه در آن دوره مکشوف میگردد.«فَیریکمْ کیفَ عَدْلُ السّیرَةِ» آنوقت او به شما نشان خواهد داد که عدالت واقعی یعنی چه، نشان خواهد داد که اینهمه که دم از اعلامیه حقوق بشر و آزادی میزدند همهاش دروغ بود، اینهمه که دم از صلح میزدند همهاش دروغ و نفاق و «جوفروشی و گندم نمایی» بود.«وَ یحْیی مَیتَ الْکتابِ وَالسُّنَّةِ» [1] قوانین کتاب و سنت را که متروک مانده و به حسب ظاهر مرده و از میان رفته است زنده خواهد کرد. و نیز فرمود: اذا قامَ الْقائِمُ حَکمَ بِالْعَدْلِ..

هر یک از ائمه ما یک لقبی دارد. مثلا امیرالمؤمنین: علی المرتضی. امام حسن:

الحسن المجتبی. امام حسین: سیدالشهداء، و ائمه دیگر: السجاد، الباقر، الصادق، الکاظم، الرضا، التقی، النقی، الزّکی العسکری. حضرت یک لقبی دارد مخصوص به خود، لقبی که از مفهوم «قیام» گرفته شده است، آن که در جهان قیام میکند: الْقائم.