فاسد را دیگر با مرهم نمیشود معالجه کرد، باید داغش کرد و با این وسیله معالجه نمود، با جرّاحی باید قطعش کرد، برید و دور انداخت. پس در جایی اعمال زور، درجای دیگر نرمش و ملاطفت. هر کدام را در جای خودش به کار میبرد. پس اصل قدرت یک مطلب است، اصل اعمال زور مطلب دیگر. در اسلام این اصل هست:

جامعه اسلامی باید قویترین جامعههای دنیا باشد که دشمن نتواند به منابعش، به سرمایه هایش، به سرزمینهایش، به مردمش و به فرهنگش طمع ببندد. این دیگر اصل نسبی نیست، اصل مطلق است. ولی اعمال قدرت، یک اصل نسبی است؛ در یک جا باید این کار را کرد، در جای دیگر نه.

اصل سادگی در زندگی و دوری از ارعاب

یکی دیگر از اصولی که از یک نظر مطلق است اگرچه از یک نظر باید گفت نسبی است، اصل سادگی در زندگی است. انتخاب سادگی در زندگی برای پیغمبر اکرم یک اصل بود. درباره احوال و سیره پیغمبر اکرم ما منابع زیادی داریم. ما از زبان علی علیه السلام سیره پیغمبر را شنیدهایم، از زبان امام صادق شنیدهایم، از زبان ائمه دیگر شنیدهایم، از زبان بسیاری از صحابه شنیدهایم، مخصوصاً دو روایت در این باب هست، و روایتی که از همه مفصلتر است روایتی است که راوی آن امام حسن مجتبی علیه السلام است از دایی ناتنیشان. شاید کمتر شنیده باشید که امام حسن مجتبی یک دایی ناتنی داشتهاند. دایی ناتنی حضرت مردی است به نام هندبن ابی هاله. او فرزندخوانده پیغمبر اکرم بود و درواقع برادر ناتنی حضرت زهرا به شمار میرفت، یعنی فرزند خدیجه از شوهر قبل از رسول اکرم بود. هند مثل اسامة بن زید که مادرش زینب بنت جَحْش بود، پسرخوانده پیغمبر بود. ولی اسامه کوچکتر است و فقط دوران مدینه پیغمبر را درک کرده است، اما هند چون بزرگتر بوده، در آن سیزده سال مکه هم در خدمت پیغمبر بوده و در ده سال مدینه هم بوده، و حتی در خانه پیغمبر و مثل فرزند پیغمبر بوده است. جزئیات احوال پیغمبر را این مرد گفته است و امام حسن [نقل کردهاند]. در روایات ماست که امام حسن علیه السلام بچه بود، به هند گفت: هند! جدّم پیغمبر را آنچنانکه دیدی برای من توصیف کن، و هند برای امام حسنِ کوچک توصیف کرده است و امام حسن هرچه را که هند گفته عیناً برای دیگران نقل کرده و در روایات ما هست. آقایان اگر بخواهند مطالعه کنند، در تفسیر