برای اینکه اولًا اسلام احتیاج به چنین چیزهایی ندارد. بگذار کسانی بروند از خوابهای دروغ، از جعلها و از اینجور سکوتها استفاده کنند که دینشان منطق ندارد، برهان و دلیل ندارد و آثار حقانیت دینشان روشن و نمایان نیست. اسلام نیازی به اینجور چیزها ندارد. ثانیاً همان کسی هم که از این وسایل استفاده میکند، در نهایت امر اشتباه میکند. مَثَل معروف: همگان را همیشه نمیتوان در جهالت نگاه داشت، یعنی بعضی از مردم را همیشه میشود در جهالت نگاه داشت، همه مردم را هم در یک زمان میشود در جهالت و بیخبری نگه داشت، ولی همگان را برای همیشه نمیشود درجهالت نگه داشت. گذشته از اینکه خدا اجازه نمیدهد [و به عبارت دیگر] اگر این اصل هم در کار نبود، پیغمبری که میخواهد دینش تا ابد باقی بماند آیا نمیداند که صد سال دیگر، دویست سال دیگر، هزار سال دیگر مردم میآیند جور دیگری قضاوت میکنند؟! و بالاتر همین که خدا به او اجازه نمیدهد.

وسیله حق برای هدف حق

برای حق باید از حق استفاده کرد. معنی این حرف این است: اگر من بدانم چنانچه یک حرف ناحق و نادرست، یک دروغ بگویم یا یک حدیث ضعیف، حدیثی که خودم میدانم دروغ است برای شما بخوانم همین امشب همه گنهکارانِ شما توبه میکنند و همه شما نمازشب خوان میشوید، [در عین حال] اسلام به من چنین کاری را اجازه نمیدهد. آیا اسلام اجازه میدهد ما دروغ بگوییم که مردم برای امام حسین اشک بریزند؟ آن که میشنود که نمیداند دروغ است، اشک ریختن برای امام حسین هم که شک ندارد اجر و ثواب دارد، آیا اسلام اجازه میدهد؟ ابداً. اسلام نیازی به این دروغها ندارد. حق را با باطل آمیختن، حق را از میان میبرد. وقتی انسان حق را ضمیمه باطل کرد، حق دیگر نمیایستد، خودش میرود. حق تاب اینکه همراه باطل باقی بماند ندارد.

گفتند: یکی از علمای بزرگ یکی از شهرستانها پای منبری نشسته بود. یک آقایی که شال سیدی به سر داشت، روضههای دروغ میخواند. آن آقا که از مجتهدین خیلی بزرگ بوده، از پای منبر گفت: آقا اینها چیست داری میگویی؟ یک وقت او از بالای منبر فریاد زد: تو برو دنبال فقه و اصولت، اختیار جدّ خودم را دارم، هرچه دلم بخواهد میگویم. «اختیار جدّم را دارم» یعنی چه؟!