نصیرالدین طوسی) و یا سال 673 درگذشته است.

7. مولانا جلال الدین محمد بلخی رومیمعروف به مولوی، صاحب کتاب جهانی مثنوی. از بزرگترین عرفای اسلام و از نوابغ جهان است. نسبش به ابوبکر میرسد.

مثنوی او دریایی است از حکمت و معرفت و نکات دقیق معرفة الروحی و اجتماعی وعرفانی. در ردیف شعرای طراز اول ایران است. مولوی اصلًا اهل بلخ است. در کودکی همراه پدرش از بلخ خارج شد. پدرش او را با خود به زیارت بیت اللَّه برد. با شیخ فریدالدین عطار در نیشابور ملاقات کرد. پس از مراجعت از مکه همراه پدر به قونیه رفت و آنجا رحل اقامت افکند. مولوی در ابتدا مردی بود عالم و مانند علمای دیگرِ همطراز خود به تدریس اشتغال داشت و محترمانه میزیست، تاآنکه با شمس تبریزی عارف معروف برخورد؛ سخت مجذوب او گردید و ترک همه چیز کرد.

دیوان غزلش به نام شمس است. در مثنوی مکرر با سوز و گداز از او یاد کرده است.

مولوی در سال 672 درگذشته است.

8. فخرالدین عراقی همدانی، شاعر و غزلسرای معروف. شاگرد صدرالدین قونوی و مرید و دست پرورده شهاب الدین سهروردی سابق الذکر است. در سال 688 درگذشته است.

قرن هشتم

علاء الدوله سمنانی. نخست شغل دیوانی داشت. کناره گرفت و در سلک عرفا درآمد و تمام ثروت خود را در راه خدا داد. کتب زیادی تألیف کرده است. در عرفان نظری عقاید خاص دارد که در کتب مهم عرفان طرح میشود. در سال 736 درگذشته است. خواجوی کرمانی شاعر معروف، از مریدان او بوده و در وصفش گفته است:

2. عبد الرزاق کاشانی. از محققین عرفای این قرن است. فصوص محیی الدین و منازل السائرین خواجه عبد اللَّه را شرح کرده است و هر دو چاپ شده و مورد مراجعه اهل تحقیق است. بنا به نقل صاحب روضات الجنات در ذیل احوال شیخ عبد الرزاق