فرزندی داشت به نام میرزا مهدی که در همه حوزه عظیم و پررونق مشهد در آن وقت از نظر فضل و فضیلت مانند ستاره میدرخشید؛ استاد شرح منظومه و اسفار و کفایه بود. آن وقت سنین میان سی و چهل را طی میکرد. آن جوان در سال 1354 درگذشت و مشهد را عزادار ساخت. سال بعد خود مرحوم آقابزرگ درگذشت و با درگذشت این دو نفر پرونده روحانیت و حکمت و فلسفه در این خاندان بسته شد.

مرحوم آقابزرگ به وارستگی و صراحت لهجه و آزادگی و آزادمنشی شهره بود.

با اینکه در نهایت فقر میزیست، از کسی چیزی نمیگرفت. یکی از علمای مرکز که با او سابقه دوستی داشته است پس از اطلاع از فقر او، در تهران با مقامات بالا تماس میگیرد و ابلاغ مقرری قابل توجهی برای او صادر میشود. آن ابلاغ همراه نامه آن عالم مرکزی به آقابزرگ داده میشود. مرحوم آقابزرگ پس از اطلاع از محتوا ضمن ناراحتی فراوان از این عمل دوست تهرانیاش، در پشت پاکت مینویسد: «ما آبروی فقر و قناعت نمیبریم ...» و پاکت را با محتوایش پس میفرستد.

3. آقا سید حسین بادکوبهای. مرحوم بادکوبهای در سال 1293 در دهی از دهات بادکوبه متولد شد. پس از تحصیل مقدمات به تهران آمد و ریاضیات را نزد میرزای جلوه (اواخر عمر جلوه) آموخت و فلسفه را از محضر حکیم اشکوری و حکیم کرمانشاهی استفاده کرد. آنگاه به نجف رفت و به تکمیل علوم نقلیه در حوزه آخوند ملامحمد کاظم خراسانی و شیخ حسن ممقانی پرداخت.

مطابق نقل علامه تهرانی در نقباء البشر مرحوم بادکوبهای در نجف در علوم عقلی و نقلی شهرت یافت و به تدریس رشتههای مختلف نقلی و عقلی پرداخت. گروه بسیاری از محضرش بهرهمند شدند. حضرت استادناالعلامه آقای حاج سید محمدحسین طباطبایی (مدظله) طبیعیات و الهیات شفا را از اول تا آخر نزد این مرد بزرگ در نجف تحصیل کردهاند. مطابق نقل علامه تهرانی، این مرد و مرحوم حاج شیخ محمد حسین غروی دو چهرهای بودند که در آن زمان در نجف به اطلاع بر علوم عقلیه شناخته میشدند. مشارالیه در سال 1358 در نجف اشرف درگذشت [1] 4. آقای آقامیرزا محمدعلی شاه آبادی تهرانیاصفهانی الاصل. جامع المعقول و