سال 1255 مقارن ایام سلطنت محمدشاه تألیف شده است.

تاریخ وفات او را نمیدانیم؛ آقای همایی همین قدر مینویسند: «علی التحقیق پیش از 1294 بوده است».

عجیب این است که علامه تهرانی مرحوم آقاشیخ آقابزرگ در کتاب الکرام البررة فی القرن الثالث بعد العشرة (صفحات 239 و 257) سه نفر را که هر سه حکیم و همزمان و همنام و گیلانی بودهاند نام میبرند؛ یکی تحت عنوان شیخ جعفر لاهیجی و دیگری تحت عنوان شیخ محمدجعفر لنگرودی (که عرشیه ملاصدرا را شرح کرده) و سوم شیخ محمدجعفر لاهیجی که مشاعر را شرح کرده و بر الهیات شرح تجرید حاشیه زده است.

بسیار مستبعد است که سه نفر حکیم به این نام در یک عصر، اهل یک منطقه وجود داشته باشند، لهذا نیازمند به تحقیق بیشتر است.

5. ملاآقای قزوینی. این مرد نیز از افاضل شاگردان ملاعلی نوری است [1]. پس از مراجعت از اصفهان به قزوین، حوزه گرمی دایر کرده و فضلا به حوزهاش میشتافتهاند. مرحوم آقا علی مدرس زنوزی در گزارش زندگانی خود نوشته که مدتی برای کسب فیض از محضر این مرد بزرگ به قزوین رفته است. وی از کسانی است که نزد ملا اسماعیل اصفهانی- که شاگرد بزرگ ملاعلی نوری است- نیز تحصیل کرده است [2]. لهذا به اعتباری میتوان او را از طبقه سیام و هم طبقه حاجی سبزواری شمرد. وی در سال 1282 درگذشته است [3].

طبقه سی ام

1. حاج ملاهادی سبزواری. بعد از ملاصدرا مشهورترین حکمای الهی سه چهار قرن اخیر است. حاجی سبزواری در سال 1212 در سبزوار متولد شد. هفت ساله بود که پدرش مرد. در ده سالگی برای تحصیل به مشهد مقدس رفت و ده سال اقامت کرد. شهرت حکمای اصفهان او را به اصفهان کشانید. در حدود هفت سال از محضر