در المحصل از او یاد کرده و بر او رحمت فرستاده است [1]. میگویند افکارش مخالف ابن سینا بوده است. رسالهای در حدوث عالم نوشته و در سال 523 در نظامیه مرو به تحصیل اشتغال داشته است.

5. ابوبکر محمد بن یحیی بن الصائغ اندلسی، معروف به «ابن باجه». از اعاظم فلاسفه به شمار رفته است. کتابهای زیاد تألیف کرده است. اخیراً رساله «نفس» او به کوشش دکتر محمدصفیر حسن معصومی استاد دانشگاه داکا (پاکستان شرقی) چاپ شده است. در سال 533 درگذشته است. وی استاد ابن رشد، فیلسوف معروف اندلسی بوده است [2] 6. ابوالحکم مغربی اندلسی. هم شاعر است و هم حکیم و هم طبیب، ولی روح شعر بیشتر بر او حاکم بود. به هزل بیشتر توجه داشته تا به جد. اصلًا عرب باهلی است و از مغرب به بلاد مشرق آمد و در حدود مصر و شام بزیست و در سال 549 درگذشت. وی استاد ابن الصلاح است که استاد استاد شهاب الدین سهروردی است.

طبقه دهم

1. صدرالدین ابوعلی محمد بن علی بن الحارثان السرخسی. وی شاگرد افضل الدین غیلانی و استاد فریدالدین داماد و استاد استاد خواجه نصیرالدین طوسی بوده است. اطلاع صحیحی از او در دست نیست. در ترجمه تتمه صوان الحکمه مختصر از او یاد شده است. محمود محمد خضیری از صاحب خریدة القصر نقل میکند که وی کتب زیادی در فلسفه و مساحت و حساب تألیف کرده و مدتی در بغداد مقیم بوده و با ابومنصور جوالیقی (متوفّی در 539) ملاقات داشته و به سرخس بازگشته و در سال 545 (شاید در جوانی) فوت کرده است [3] 2. ابوبکر محمد بن عبد الملک بن طفیل اندلسی. از حکمای معروف اندلس است.

احتمالًا شاگرد ابن الصائغ بوده است. شهرت بیشتر او شاید به واسطه کتاب معروف حی بن یقظان است که از رساله حی بن یقظان ابن سینا تقلید شده ولی از آن جامعتر و