جهت است که شاگرد مکتب بوعلی است نه شاگرد شخص او، و علی الظاهر نزد شاگردان بوعلی تحصیل کرده است.

4. ابوحامد محمد بن محمدبن احمد غزالی طوسی، اگرچه او را در ردیف فلاسفه- به معنی مصطلح- شمردن صحیح نیست. او خود را فیلسوف نمیشمارد بلکه مخالف فلسفه و فلاسفه (مخصوصاً ابن سینا) است و فلسفه را نزد استاد نخوانده بلکه سه سال به مطالعه فلسفه پرداخته، سپس کتاب مقاصد الفلاسفه را نوشته و بعد تهافت الفلاسفه را که از کتب مهم دوره اسلامی است.

ضد فلسفه در جهان اسلام زیاد بودهاند، اما هیچ کس به قدرت غزالی نبوده است.

اگر به فاصله کمی افرادی نظیر سهروردی و خواجه نصیرالدین ظهور نکرده بودند، غزالی بساط فلسفه را برچیده بود [1] در عین حال نظر به اینکه نظریات منفی غزالی- و به ندرت نظریات مثبت او- نقشی در تحول فلسفه داشته است، ما او را در ردیف فلاسفه آوردیم.

معروفترین کتاب غزالی احیاء علوم الدین است. کمتر کتابی در میان مسلمین به اندازه این کتاب اثر گذاشته است.

غزالی سرگذشت معروف و جالبی دارد. او در سال 450 متولد و در 505 درگذشته است.

در این طبقه، از محمد شهرستانی و ابوحاتم مظفر اسفرازی و میمون بن نجیب واسطی باید نام برد، ولی اولی بیشتر متکلم است تا فیلسوف و دو نفر دیگر بیشتر ریاضی داناند تا فیلسوف.

طبقه نهم

1. شرف الدین محمد ایلاقی. شاگرد ابوالعباس لوکری و عمرخیام بوده است. هم فیلسوف بوده و هم پزشک. گویند در جنگ قطوان در سال 536 کشته شد [2]. بعضی