پذیرفت و در ترویج مذهب جعفری بسیار کوشش کرد.

رجال درباری و حکومتی و شخصیتهای مذهبی مملکت نظامشاهیان نیز اکثر ایرانی بودند و امور سیاسی و مذهبی را اداره میکردند. شاه طاهر همدانی، معروف به دکنی در عصر این پادشاهان به هندوستان رهسپار شد.

شاه طاهر که ابتدا از طرفداران شاه اسماعیل بود با وی مخالفت کرد و نزدیک بود کشته گردد. وی بهطور مخفیانه وارد هند شد و در دربار نظامشاهیان بسیار معظّم و محترم زندگی میکرد. خدمت شاه طاهر در هند بسیار اهمیت دارد؛ علمای زیادی را در موضوعات مختلف اسلامی تربیت کرد و حوزه درسی وی یکی از بزرگترین حوزههای علمی هندوستان بود.

شاه طاهر بسیار محترم بود و خدمات وی ارزنده. لازم است که درباره این مرد مجاهد کتاب مستقلی نوشته شود. تاریخ نظامشاهیان نیز مشروح است و خدمات دینی آنان نیازمند به نوشتن یک کتاب قطور میباشد.

ملوک نیشابوری اود

در زمان شاه سلطان حسین صفوی، سیدمحمد نامی از علمای نیشابور به هندوستان رفت و در دهلی اقامت گزید. فرزندان وی در مناصب دولتی درآمدند و کم کم اهمیت پیدا کردند. یکی از احفاد سیدمحمد به نام برهان الملک فرماندار صوبه اود شد. وی بعد از چندی در آنجا استقلال به هم رسانید و ارتباط خود را با دهلی قطع کرد. پس از وی فرزندانش در این ناحیه سلطنت میکردند.

در زمان پادشاهان نیشابوری جماعت زیادی از نیشابور و مشهد مقدس و سایر شهرهای خراسان به هندوستان رفتند و در شهر لکهنو که مرکز حکومت آنان بود ساکن شدند، و تقریباً تمام رجال مذهبی و سیاسی این دسته از ملوک هند خراسانی بودند. سادات نقوی که نیشابوری هستند، در زمان پادشاهان اود به هند رفتهاند. مرحوم میرحامدحسین نیشابوری صاحب عبقات الانوار در تحت حمایت این پادشاهان فعالیت میکرد.

راجع به پادشاهان نیشابوری چند کتاب در هند نوشته شده که از جمله