هیچ چیزی نیست مگر آنکه خزانههای آن نزد ماست و فرود نمیآوریم مگر به اندازه معین.

مراسم و تشریفات

تقدیس و تعظیم و یا پرستش آتش به این سادگیها نیست، تشریفات عجیب و شنیدنی دارد. ما قسمتی از این تشریفات را از کتاب مزدیسنا و ادب پارسی که از این مراسم و لااقل از اصل تقدیس و تعظیم آتش دفاع میکند نقل میکنیم، و البته در سایر کتب نیز میتوان آنها را یافت و امروز هم این مراسم و تشریفات در میان اقلیت زردشتی معمول است.

در این کتاب چنین آمده است:

«در آیین مزدیسنا، مانند دین کاتولیک مسیحی و برخلاف اسلام آلات و ادوات فراوان و تشریفات بسیار معمول است. این تشریفات در مورد آتشکدهها نیز مجری است: آتشگاه را در محلی قرار میدهند که اطراف آن حتماً باز باشد. در هر آتشکده کانون ویژهای برای برافروختن آتش هست که جز «آتربان» (موبد نگهبان آتش) احدی حق ورود بدان ندارد.

آتربانان که به سوی آتش میروند «پنام» (دهن بند) بر روی میبندند تا از دم ایشان آتش مقدس آلوده نگردد. در سمت راست مقر آتش، اتاقی است وسیع و چهارگوشه که به قسمتهای متعدد و مساوی تقسیم شده، و هر یک را برای وظیفهای معین اختصاص دادهاند. این اتاق را «یزشن گاه» (محل انجام تشریفات عبادت) مینامند ... در شریعت زردشت این قاعده مقرر بود که آفتاب بر آتش نتابد [1] و بنابراین سبک جدیدی در ساختمان آتشکده معمول شد: اتاقی معمولًا تاریک در وسط میساختند که مکان افروختن آتش در آتشدان بود ... به نسبت درجاتی که در قاعده دودمانی ایرانیان قدیم موجود بود، آتشهای مختلفی وجود داشت از قبیل «آتش