و همطراز خدای اهورامزدا میشناسد.» [1]

و کسانی که زردشت را ثنوی میدانند، میگویند ثنویت بعد از زردشت استوارتر گشت. پ. ژ. دومناشه میگوید:

«دوگانه پرستی گاتهای زردشت به دوگانه پرستی استوارتری مبدل شد که تمام موجودات عالم را میان خیر و شر تقسیم میکرد ...» [2]

کتاب وندیداد که جزئی از اوستا ی فعلی است و چاپ شده است صریحاً «انگرامئنیو» را آفریننده نواحی بد زمین، سرمای یخبندان زمستان، حرارت سوزان تابستان، مارها و افعیها ... معرفی میکند.

در دوره اسلامی، زردشتیان عقاید ثنوی خویش را آزادانه اظهار میکرده و از آن دفاع میکردهاند و با ائمه اطهار علیهم السلام و همچنین با علما و متکلمین اسلامی صریحاً در این باره بحث و جدال میکردهاند. در کتب حدیثی شیعه از قبیل توحید صدوق، احتجاج طبرسی، عیون اخبارالرضا و بحارالانوار این بحث و جدالها نقل شده است، و این خود میرساند که زردشتیان در دوره ساسانی ثنوی بودهاند و همان عقیده را در دوره اسلامی حفظ کرده و از آن دفاع میکردهاند.

یکی از کتب معروف زردشتیان که در دوره اسلامی (قرن سوم هجری) تألیف یافته کتاب دینکرد است. میگویند بیش از نیمی از این کتاب در دفاع از ثنویت در مقابل ادیان کلیمی و مسیحیت و اسلام است [3] کریستن سن معتقد است که در دوره ساسانی معتقدات «زروانی»- که قبلًا به آنها اشاره کردیم- در میان زردشتیان رسوخ یافته بود [4]. عقاید زروانی مجموعاً بسیار پیچیده و مبهم و درهم و خرافی است. به عقیده کریستن سن، زردشتیان پس از ظهور اسلام عناصر زروانی را به دور افکندند و از یک ثنویت فلسفی قابل دفاع، دفاع کردند. وی میگوید:

«شریعت زردشتی که در زمان ساسانیان دین رسمی کشور محسوب