تشیع تحت تأثیر همین عقیده است که محکم به مذهب تشیع چسبیدهاند.

انتخاب خلیفه یا جانشین روحانی پیغمبر هر اندازه نزد عرب دموکرات امر طبیعی بود، در نظر اهل تشیع غیرطبیعی مینمود و جز ایجاد اشمئزاز اثر دیگری نداشت، و شخص عمر خلیفه ثانی سنت و جماعت هم بدان سبب نزد شیعه مورد نفرت است که امپراطوری ایران را نابود ساخت. کینه ایرانیان نسبت به عمر گرچه در لباس مذهب ظاهر شد، محل هیچ گونه شبهه و تردید نیست. به عقیده ایرانیان حسین بن علی که پسر کوچک فاطمه زهرا بنت نبی اکرم میباشد، شهربانو دختر یزدگرد سوم آخرین پادشاه ساسانی را به حباله نکاح درآورد و بنابراین هر دو فرقه بزرگ تشیع (امامیه و اسماعیلیه) نه تنها نماینده حقوق و فضائل خاندان نبوتند، بلکه واجد حقوق و فضائل سلطنت نیز میباشند، زیرا نژاد از دو سو دارند: از بیت رسالت و از دوده ساسانی.» [1]

آری این است توجیهی که برخی از مستشرقین و ایرانیانی که تحت تأثیر سخنان آنها واقع شدهاند، راجع به ماهیت مذهب شیعه و علت پیدایش آن مینمایند. بدیهی است که بحث تفصیلی در این موضوع نیازمند به رساله جداگانهای است، ولی ما در اینجا از ذکر بعضی مطالب بهطور اجمال گزیری نداریم.

موضوع ازدواج امام حسین علیه السلام با شهربانو دختر یزدجرد و تولد امام سجاد علیه السلام از شاهزاده خانمی ایرانی و انتساب ائمه بعد از ایشان به خاندان سلطنتی ایران بهانهای به دست عدهای خیالباف یا مغرض داده است که گرایش ایرانیان را به خاندان رسالت نتیجه انتساب آنها به دودمان شاهان ساسانی معرفی کنند و اعتقاد شیعیان را به حق الهی ائمه اطهار علیهم السلام از بقایای اعتقاد قدیمی ایرانیان به «فرّه ایزدی» پادشاهان ساسانی بدانند، زیرا مسلّم است که پادشاهان ساسانی خود را آسمانی نژاد میدانستند و برای خود مقامی نیمه خدایی و فوق بشری قائل بودند.

آیین زردشتی آن عصر نیز این طرز تفکر را تأیید میکرد.

میگویند در یکی از کتیبههای پهلوی که از شاهپور پسر اردشیر ساسانی در حاجی آباد به دست آمده است چنین نوشته شده است: