درآمیختند و بحرهای بسیار فراوانی پدید آوردند. شاید بهترین و کهنترین نمونه این «پیوند» شاهنامه فردوسی باشد که به بحر متقارب ساخته شده است.»

مذهب تشیع

ایرانیان از قدیم الایام که اسلام اختیار کردند، بیش از اقوام و ملل دیگر نسبت به خاندان نبوت علاقه و ارادت نشان دادند.

بعضی از شرق شناسان خواستهاند این علاقهها و ارادتها را صادقانه ندانند، بلکه نوعی عکس العمل زیرکانه در مقابل اسلام و لااقل در مقابل اعراب برای احیای رسوم و آیین قدیم ایرانی معرفی نمایند.

گفته این افراد برای دو دسته بهانه خوبی شده است:

یکی سنیان متعصب که به این وسیله شیعه را یک فرقه سیاسی و غیرمخلص نسبت به اسلام معرفی کنند و به اساس تشیع حمله برند، چنانکه احمد امین مصری در کتاب فجر اسلام چنین کاری کرد و علامه فقید شیخ محمدحسین کاشف الغطاء برای رد آن افترا کتاب اصل الشیعة و اصولها را نوشت.

دسته دیگر، به اصطلاح ناسیونالیستهای ایرانی هستند. این دسته برعکس دسته اول ایرانیان را تجلیل میکنند که توانستند آیین کهن را زیر پرده تشیع حفظ و نگهداری کنند.

در کتاب قانون و شخصیت از انتشارات دانشگاه تهران، تألیف دکتر پرویز صانعی، صفحه 157 ضمن بحث در اینکه تدریس تاریخ در مدارس ما خشک و مرده و سطحی است و باید زنده و اساسی و تحلیلی باشد، میگوید:

«مثلًا مسأله اختلاف فرق شیعه و سنی اسلام به عنوان یک مطلب تاریخی به ما تعلیم داده میشد و میگفتند که ایرانیان که طرفدار حضرت علی علیه السلام بودند به ایشان گرویدند و اختلاف اساسی بین شیعه و سنی آن است که ما حضرت علی را خلیفه اول میدانیم، در حالی که سنیان ایشان را خلیفه چهارم میشمارند. این طرز تعریف و تشریح مسأله، اختلاف بین سنی و شیعه را کاملًا صوری و غیرمهم جلوه میدهد، به طوری که خود