«مارکس و انگلس یک مادیگرایی نوین جدلی و تحولگرا جایگزین مکتب پیشین میکنند که پس از ریشه گرفتن از اندیشه هگل به عقاید داروین خواهد پیوست.»

یعنی مارکس و انگلس دیالکتیک هگل را که بر اساس اندیشه بود بر اساس عینیت و تبدل انواع قرار دادند که نظریه داروین هم آن را تأیید کرد.

مادی گرایی و تحول

در این قسمت آندره پییتر به رابطه «مادیگرایی» و «تحول» اشاره کرده، چنین میگوید:

«پس منظور از این مادیگرایی جدلی و تحولگرا که لنین و جانشینان وی به حق آن را یکی از نکات اصلی مکتب مارکس دانستهاند چیست؟ اساساً این جدل هگل که در زمینه پندارهها قرار داشت باید به زمینه تحول موجودات و انواع منتقل شود. بدین ترتیب تمامی عالم چون مادهای جلوه میکند که در حال «شدن جاودانی» است.»

این همان «شدن» هگل است که به این صورت درآمده که تمام عالم یک ماده است که در حال شدن جاودانی است. او میگفت [هستی] در حال شدن جاودانی است و ماده را یکی از مراحل میدانست، اینها میگویند نه، ماده خودش تمام هستی است و ماده در حال شدن جاودانی است.

تکامل

در پایان این قسمت سؤالی مطرح شده است و آن اینکه: چرا و چگونه این دگردیسی عظیم در جهت خوش بینانه یک صعود دائمی انجام میشود [1]؟

سؤال از تکامل است. تاکنون سخن از این بود که مادیگرایی فوئرباخ از یک طبیعتگرایی ساده تبدیل شد به یک مادیگرایی تحولی جدلی، یک مادیگراییای که