«همانا آدمی در خانواده خود میهمانی بیش نیست که اندکی در میان ایشان درنگ و سپس کوچ میکند» [1]

در حدیث است که:

انّما هی اعمالکم ردّت الیکم.

این عذابها همان اعمال و کردارهای شماست که به سوی شما برگردانیده شده است.

آفرین بر سعدی، عالی سروده است:

یادی از استاد

از استاد خودم عالم جلیل القدر، مرحوم آقای حاج میرزا علی آقا شیرازی (اعلی اللّه مقامه) که از بزرگترین مردانی بود که من در عمر خود دیدهام و به راستی نمونهای از زهّاد و عبّاد و اهل یقین و یادگاری از سلف صالح بود که در تاریخ خواندهایم؛ جریان خوابی را به خاطر دارم که نقل آن بیفایده نیست.

در تابستان سال بیست و سال بیست و یک، من از قم به اصفهان رفتم و برای اولین بار در اصفهان با آن مرد بزرگوار آشنا شدم و از محضرش استفاده کردم. البته این آشنایی، بعد تبدیل به ارادت شدید از طرف من و محبت و لطف استادانه و پدرانه