گرچه دردانه به هاون کوفتند

نور چشم و دل شد و رفع گزند

گندمی را زیر خاک انداختند

پس ز خاکش خوشهها برساختند

بار دیگر کوفتندش ز آسیا

قیمتش افزون و نان شد جان فزا

باز نان را زیر دندان کوفتند

گشت عقل و جان و فهم سودمند

باز آن جان چونکه محو عشق گشت

یعجب الزّرّاع آمد بعد کشت

هست حیوانی که نامش اسغر است

کو به زخم چوب، زفت و لمتر است

تا که چوبش میزنی به میشود

او ز زخم چوب فربه میشود

نفس مؤمن اسغری آمد یقین

کو به زخم رنج زفت است و سمین

زین سبب بر انبیا رنج و شکست

از همه خلق جهان افزونتر است

تا ز جانها جانشان شد زفتتر

که ندیدند آن بلا قومی دگر

پوست از دارو بلاکش میشود

چون ادیم طائفی خوش میشود

ورنه تلخ و تیز مالیدی در او

گنده گشتی ناخوش و ناپاک بو

آدمی را نیز چون آن پوست دان

از رطوبتها شده زشت و گران

تلخ و تیز و مالش بسیار ده

تا شود پاک و لطیف و بافره

ور نمیتانی رضا ده ای عیار

که خدا رنجت دهد بیاختیار

که بلای دوست تطهیر شماست

علم او بالای تدبیر شماست