شهید ثانی رضوان اللَّه علیه در مسالک ضمن بحث از ادلّه این مسأله، در پاسخ استدلال به سیره و اتفاق مسلمین چنین میگوید:

وَ دَعْوَی اتِّفاقِ الْمُسْلِمینَ عَلَیهِ مُعارَضٌ بِمِثْلِهِ وَ لَوْ تَمَّ لَمْ یلْزَمْ مِنْهُ تَحْریمُ هذَا الْمِقْدارِ لِجَوازِ اسْتِنادِ مَنْعِهِنَّ الَی الْمُرُوَّةِ وَ الْغَیرَةِ بَلْ هُوَ الْاظْهَرُ، اوْ عَلی وَجْهِ الْافْضَلِیةِ اذْ لا شَک فیها..

ادعای اتفاق مسملین بر جلوگیری از بازگذاشتن چهره و دو دست مردود است. اولًا به دلیل اینکه ضد چنین اتفاقی نیز نقل شده است؛ یعنی نقل شده که سیره مسلمین همواره اینچنین بوده است که زنان چهره و دو دست را باز میگذاشتهاند.

(قبلًا ایشان یکی از ادلّه موافقین باز گذاشتن چهره و دو دست را چنین بیان کردهاند:

لِاطْباقِ النّاسِ فی کلِّ عَصْرٍ عَلی خُروجِ النِّساءِ عَلی وَجْهٍ یحْصُلُ مِنْهُ بُدُوُّ ذلِک مِنْ غَیرِ نَکیرٍ..

عمل مردم عموماً در همه اعصار بر این بوده است که زنان به نحوی از خانه بیرون میآمدهاند که چهره آنها نمایان بوده است و کسی این عمل را منکر نمیشمردهاست.).

ثانیاً بر فرض که قبول کنیم سیره مسلمین بر جلوگیری از کشف وجه و کفین است باز دلیل نمیشود، زیرا سیره وقتی دلیل میشود که ریشهای جز قبول فرمان پیغمبر در کار نباشد تا دلیل بر فرمان پیغمبر بشود، ولی در اینجا احتمال میرود که ریشه این سیره حس غیرت و مردانگی افراد باشد نه اطاعت از دستور پیغمبر، و ظاهر هم