�

جَعَلَک اللّهُ حُرّاً، وَ ما خَیْرُ خَیْرٍ لایُنالُ اِلاّ بِشَرٍّ [1].

خودت را از کارهای پست محترم‌تر و بالاتر بشمار، احساس شرافت و بزرگواری را در خودت همیشه زنده نگه دار؛ مطامع ممکن است به تو چشمک بزنند ولی تو اعتنا نکن که اگر خودت را فروختی و شخصیت اخلاقی و روحی خود را از دست دادی، چیزی جای او را پر نخواهد کرد. تمام دنیا یک طرف و شرافت روحی و کرامت عقلی و معنوی یک طرف، او با این برابر نمی‌شود. خود را بندۀ غیر نساز که خداوند تو را آزاد آفریده. آن منفعتی که از راه زشتکاری به دست بیاید فایده ندارد.

ایضاً علی علیه السلام می‌فرماید:

اَلدُّنْیا دارُ مَمَرٍّ لا دارُ مَقَرٍّ، وَ النّاسُ فیها رَجُلانِ: رَجُلٌ باعَ فیها نَفْسَهُ فَاَوْبَقَها وَ رَجُلٌ ابْتاعَ نَفْسَهُ فَاَعْتَقَها [2].

می‌فرماید: دنیا به هر حال گذشتنگاه است و کسی جاویدان در او باقی نمی‌ماند، لیک مردم در این بازار دنیا که می‌آیند و عبور می‌کنند دو دسته‌اند: یک دسته در این بازار خود را می‌فروشند و اسیر و محبوس می‌کنند و یک دستۀ دیگر خود را می‌خرند و آزاد می‌سازند؛ یک دسته از این دنیا می‌روند در حالی که هزار قید بندگی در گردن دارند و یک دسته می‌روند در حالی که بندۀ هیچ کس جز خداوند نیستند، نه بندۀ زرند و نه بندۀ سیم و نه بندۀ شهوتند و نه بندۀ غضب، نه بندۀ جاهند و نه بندۀ مال، آزاد و آزاده‌اند. حقیقت زهد همین است.

�