بردگان و آزادگان

علی علیه السلام میفرماید: «دنیا خواه ناخواه منزلگاهی است برای بشر که چند صباحی در آن زندگی میکند و میرود.» بعد میفرماید: «ولی مردم در این دنیا دو دستهاند:

یک دسته به بازار این جهان میآیند و خودشان را میفروشند و برده میسازند؛ دسته دوم مردمی هستند که خود را در این بازار میخرند و آزاد میسازند.» [1]

این سخن به قدری عمیق و محکم و پرمعنی است که جز از روحی که با نور خدا روشن شده باشد تراوش نمیکند. آری، محصول زندگی برخی از افراد- که متأسفانه هنوز اکثریت افراد بشر را تشکیل میدهند- بردگی و خودفروشی و شخصیت خود را از دست دادن و به تعبیر قرآن خودباختن و خودزیان کردن است، بندگی شهوت و حرص و خشم و کینه است، اسارت در بند عادات جاهلانه و رسوم بی منطق و نامعقول