رعایت جنبه های معنوی و اخلاقی در انفاق

امیرالمؤمنین علی علیه السلام در یک وقت که مقداری خرما از مال شخصی خود در میان فقرا تقسیم میکرد، مقدار نسبتاً زیادی برای یک نفری فرستاد که آن شخص هیچ گونه عرض حاجت و اظهار احتیاجی نکرده بود و اساساً اخلاق شخصی آن مرد این بود که از احدی چیزی نخواهد. مردی به امیرالمؤمنین اعتراض کرد که آن شخص که از تو چیزی نخواسته و عرض حاجتی نکرده و بعلاوه یک پنجم این خرما برای او کافی است، تو چرا اصلًا برای او که از تو چیزی نخواسته میفرستی و چرا اینقدر زیاد میفرستی؟ سخنی که امیرالمؤمنین علی در جواب این مرد معترض گفت این بود: خدا امثال تو را در میان مسلمانان زیاد نکند، تو چقدر آدم پستِ دونی هستی، من میبخشم و تو بخل میورزی! و بعلاوه اگر بنا شود من فقط به کسانی ببخشم که از من تمنا و تقاضا کردهاند من بخششی نکردهام بلکه عوض آنچه از آنها گرفتهام به آنها دادهام، آنها را وادار کردهام که روی خود را که هنگام سجده برای خدای