نعمت زبان و نطق

نعمت الهی هر اندازه بزرگتر بوده باشد، شکر و سپاسگزاری بیشتری را ایجاب میکند. معنای شکر کردن ذات اقدس الهی این نیست که مانند مردمان متملّق و چرب زبان فقط زبان خود را با لفظ «شکر» و «سپاس» گردش بدهیم. باید اولًا احساس شکر و امتنان در قلب ما پیدا شود و ثانیاً باید توجه داشته باشیم که کسی که ما میخواهیم شکر او را بجا آوریم ذات مقدس خداوند است که از مخلوقات خود بینیاز است، نه شکر زبانی و نه امتنان قلبی ما هیچ کدام نمیتواند سودی برای خداوند متعال داشته باشد. شکر واقعی یک نعمت به این است که ما بدانیم وظیفه و تکلیفی که در مورد آن نعمت و موهبت داریم چیست، همان وظیفه و همان تکلیف را بجا بیاوریم. وظیفه و تکلیف ما نسبت به یک نعمت از نعمتهای پروردگار چیزی جز این نیست که خداوند طرز استفاده صحیح و معقول از آن نعمت و موهبت را تحت عنوان «وظیفه» و به نام «تکلیف» به ما آموخته است.