آدمی را میفریبد و وقت و عمر او را تباه میسازد؛ نیروی خیال و فکر او را، وقت و فرصت او را بیهوده صرف میکند؛ عیناً باز مانند همان درخت که مثال زدیم:

درخت احتیاج به باغبان دارد اما نه تنها برای اینکه به او آب برساند و مواظبت کند که آفت به او نرسد، علاوه بر اینها وجود باغبان برای اصلاح و زدن شاخههای زیادی ضرورت دارد، همان شاخههای زیادی که بیجهت نیروی حیاتی درخت را مصرف میکند. آرزوهای باطل و بیثمر هم در وجود انسان مثل همان شاخه زیادی است؛ این شاخهها که زده شود، بهتر امیدهای واقعی و عملی قوّت و وسعت میگیرد. لهذا اگر بشر بخواهد در ناحیه امیدهای صادق و واقعی خود موفقیت پیدا کند و در آن ناحیه خود را رشد و نمو دهد، چارهای ندارد از اینکه با آرزوهای کاذب و خیالات واهی شیطانی مبارزه نماید که آنها جز غرور و فریب چیزی نیست. قرآن کریم میفرماید: شیطان وعدهها میدهد و آرزوهایی را در مردمی برمیانگیزد، اما آن آرزوها امیدهای صادق و واقعی نیست، فقط غرور است و فریب