ممکن است کودکان به او سنگ بپراکنند. آدمی سالها زحمت میکشد و رنج میبرد و دسترنجی تهیه مینماید. بعد در اثر حوادثی آن دسترنج از دستش میرود، سرمای فقر او را بیبرگ و نوا میسازد. متاع دنیا، ربوده شدن و سوختن و غرق شدن و هزاران آفت دیگر دارد. در عین اینکه این حوادث موجب تأسف است، برای یک روحیه سالم و بانشاط و امیدوار جای نگرانی نیست. همان طوری که اگر یک بدن، جوان و سالم بود وارد شدن جراحتی چندان نگرانی ندارد زیرا دوباره نسجها بهم میآید ولی بدن ناسالم و مبتلا به مرض قند مثلًا، مدتها وقت لازم است تا بتواند یک زخم کوچک را جبران کند؛ روحیه سالم و بانشاط و امیدوار نیز چنین است، هر نقصی را جبران میکند. مصیبت آن وقتی است که آفت به ریشه درخت بخورد. اگر آفت به ریشه خورد، محفوظ ماندن شاخه و میوه و برگ و شکوفه اثر ندارد. اگر خدای ناخواسته آدمی در ناحیه روح و قلب و احساسات پژمرده و افسرده باشد، ناراضی و ناخشنود باشد، به جهان بدبین باشد، خودش را تک و تنها و بیغمخوار و مددکاری ببیند، دیگر همچو شخصی نه برای خودش و نه برای دیگران مفید نخواهد بود؛ آنچنان زندگی با مرگ چندان تفاوتی ندارد، هرچند هزاران برگ و نوا داشته باشد.

در قرآن کریم این تعبیر زیاد آمده که خسران و بدبختی آنجاست که آدمی در ناحیه معنی و روح ببازد؛ باختن اثرات و ثمرات زندگی چندان اهمیت ندارد. زندگی اگر باشد، همیشه اثرات و ثمرات دارد، ولی خدای ناخواسته اگر آدمی مثلًا امید و رجای خود را ببازد و از دست بدهد اهمیت فوق العاده دارد. بالاتر از آن، هنگامی است که ایمان و معرفت خود را ببازد، زیرا ایمان است که منبع امید و رجاست، ایمان است که توکل و اعتماد و امیدواری میآورد. آدم با ایمان هیچ وقت خودش را تک و بیمددکار و بیغمخوار نمیبیند، همیشه در نماز میگوید: خدایا