آیندۀ انقلاب اسلامی ایران، ص : 1 38

میگویند برای بدن مضر است و از هر پزشکی اگر بپرسید تجویز نمیکند و مخصوصا اعتیاد به اینها را مضر میداند- بر آشامیدنیهای خود ترجیح میدهد. هر نوع شربتی از شربتهای ایرانی (شربت ریواس، سکنجبین، بهلیمو) به دلیل این که ایرانی است خوب نیست ولی هر شربتی که از آنجا بیاید حتما خوب است! هر نوع اغذیهای- که گاهی آنها در آرزوی اغذیه ایرانی هستند- چون ایرانی است بد است، چون از آنجا آمده خوب است.

گاهی در روزنامهها میخوانیم که در بسیاری از مهمانخانههای خیلی مدرن که متجددهای درجه اول- که پول زیاد در جیب دارند و وقتی سر یک میز مینشینند و بلند میشوند کمتر از پانصد تومان برای یک غذا نمیدهند- به آنجا میروند غذاهای فرنگی عرضه میشود. ولی وقتی که دقت میکنید که این غذا را از چه درست کردهاند؟ میبینید از خرچنگ، از قورباغه، ولی غذای فرنگی است.

در روزنامه خواندم که زنی با شوهرش به یکی از مهمانخانههای خیابان جردن رفته بود. از همان غذاهای فرنگی چنین و چنان و با اسمهای خاص فرنگی آوردند و خورد. بعد پرسید که این را از چه درست میکنند؟ تا گفتند از خرچنگ یا قورباغه، فورا بالا آورد.

این معنی خودباختگی ملی است؛ یعنی ملتی خودش خودش را هیچ میداند، تاریخ خودش را هیچ میداند، عالِم خودش را هیچ میداند، فرهنگ گذشته خودش را هیچ میداند، تمدن گذشته خودش را هیچ میداند، نظامات اجتماعی خودش را هیچ میداند. هر قانونی که خودش داشته است چون از خودش بوده میگوید این بد است، هر قانونی که از کشور بیگانه بیاید چون از ناحیه آنها آمده میگوید این خوب است.

اگر ملتی خودباخته شد، خودش و روحش را در مقابل ملت دیگر باخت یعنی اگر استعمار روحی و فکری و فرهنگی شد، دیگر به دنبال آن با کمال افتخار استعمار سیاسی و استعمار اقتصادی را میپذیرد، یعنی سرمایههای مادی خودش را دودستی به او تقدیم میکند و برای خودش هم افتخار میشمارد. نوکری بیگانه را با کمال افتخار میپذیرد، چرا؟ چون استعمار فکری و فرهنگی شده.