بگو غيب مختص خداست، جز خدا کسیغيب را نمیداند. من غيبی نمیدانم؛ يک جای ديگر میبينيم در کمال صراحت از زبان يک پيغمبر مثلًا حضرت مسيح نقل میکند که به مردم میگفت:وَ انَبِّئُکمْ بِما تَأْکلونَ وَ ما تَدَّخِرونَ فی بُيوتِکمْ [1] من به شما خبر میدهم که شما در خانههای خودتان چه میخوريد، چه چيز ذخيره میکنيد؛ هرچه بخواهيد من به شما میگويم. ايندو با همديگر چگونه سازگار است؟

حال آياتی که میخوانيم تفسيرکننده ايندو است؛ يعنی وقتی ما آن دو قسم آيات را در مقابل يکديگر بگذاريم آيهای که در اينجا هست آنها را تفسير میکند که مقصود و منظور در همه اينها چيست.

اينکه میگويند استناد به يک آيه قرآن بدون توجه به ساير آيات قرآن جايز نيست برای اين است که قرآن بعضی از آن بعضی ديگر را تفسير میکند، يعنی قرآن را در کلّش بايد مطالعه کرد نه در يک جزء. مطالعه کردن قرآن در يک جزء، يعنی در يک يا چند آيه جداگانه، سبب گمراهی انسان میشود. تمام آيات قرآن به يکديگر وابسته و پيوسته است. کسی حق دارد آيات قرآن را تفسير کند که بر همه آيات قرآن به نوعی احاطه داشته باشد، آيات را مجزا نکند و نبُرد و بعد، از همينجا برداشتهايی برای خودش بکند و بگويد آنچه که من میگويم از قرآن است. اين جور نيست؛ قرآن را در مجموع و در کلش بايد مطالعه کرد.

میفرمايد:قُلْ انْ ادْری اقَريبٌ ما توعَدونَ امْ يَجْعَلُ لَهُ رَبّی امَداً. از يک طرف به حکم وحی خبر میدهد که اينها به چشم خودشان خواهند ديد آنچه را که به آنها وعده داده شده است؛ ولی بعد میفرمايد اما اگر از من بپرسيد کی؟ دور يا نزديک؟

من نمیدانم. آيا نزديک است آنچه که شما

[1]. آلعمران/ 49.