تعبير اميرالمؤمنين عليه السلام

اميرالمؤمنين تعبير عجيبی دارد. خطاب میکند به يکی از واليها و نمايندههای خودش و حاکمی که فرستاده است. به او میگويد: اشتباه نکن، اين يک طعمه نيست که به تو داده باشند. اگر تو را والی فلان استان کرديم خيال نکن يک طعمه در اختيارت قرار داديم که بروی بچاپی و بخوری؛ امانتی در اختيار تو قرار دادهايم.

خيلی حرف است! تو که يک چنين پستی به تو دادهاند يک وقت اين پست را برای خودت يک طعمه حساب میکنی. آدمی که يک رشوه خيلی کلان میدهد که يک پستی را بگيرد، معلوم است که به آن پست به چشم طعمه نگاه میکند و اين طعمه را برای خودش میخرد. ديگری به چشم يک امانت بسيار بزرگ نگاه میکند که امانتی به او سپردهاند. امانت مال کيست؟ مال مردم است و در واقع خود مردم به يک معنا به عنوان يک امانت به تو سپرده شدهاند. پس اين امانتی است بر گردن تو که بايد آن را رعايت کنی.

اختصاص به يک حاکم و والی و کسی که يک پست دولتی داشته باشد ندارد که آن پست يک امانت است که به او سپرده شده بلکه هرکسی هر پستی ولو پست ملی داشته باشد، چون آن پست بالاخره يک ضرورت اجتماعی است، يک امانت است که بايد خوب ادا کند. گاهی مثلًا بعضی از رانندههای تاکسی خيال میکنند که برخی موارد جای اين است که دم از مالکيت شخصی بزنند؛ میگويد من اختيار ماشين خودم را دارم؛ نمیخواهم تو را سوار کنم. بله اينکه «تو میتوانی سوار نکنی» در يک جای ديگر است. اگر جنابعالی يک ماشين سواری داريد و آن را برای خودت تهيه کردهای که خودت سوار بشوی، من میآيم به شما میگويم من را سوار کن مفت يا اين قدر پول میدهم، میگويی سوار نمیکنم. اختيار مال خودت را داری. اما در جامعهای که به يک سلسله