قطع نمیشود.«أوْ وَلَدٌ صالِحٌ یسْتَغْفِرُ لَهُ» فرزند صالحی را به دنیا آورده و تربیت کرده که بعد از او برای او استغفار میکند (یا به موجب روایات، منحصر به استغفار نیست، بعد از او کار خیری انجام میدهد).

در حدیث است: عیسی بن مریم از قبرستانی میگذشت، با چشم غیبی و ملکوتی احساس کرد که شخصی معذّب است. بار دیگر از آنجا گذشت و دید عذاب از او برداشته شده است. از خدای متعال رازش را خواست، به او گفتند این فرزندی از خود باقی گذاشته است که او در این خلال«اوی یتیماً وَ اصْلَحَ طَریقاً» دو کار خیر کرد، یکی اینکه یتیم و بیپناهی را جا داد، دیگر اینکه راهی را اصلاح کرد؛ یک راه خرابهای بود که مردم ناراحت بودند، جاده و راهی را اصلاح کرد؛ خداوند به موجب عمل فرزندش به این شخص پاداش داد که آن فرزند را او اینطور ساخته بوده است.

وقتی که یک انسان عادی- مثلًا کسی که یک کتاب مفید تألیف کرده است که سالها در میان مردم باقی میماند- هنوز نزد خدا دفترش باز است، به یقین پیغمبر که نه یک نفر، نه دو نفر، نه هزار نفر، نه یک میلیون نفر، نه صد میلیون نفر، نه یک قرن و نه دو قرن سرچشمه تمام خیرات و برکات است، از او قطع شدن [اجر] معنی ندارد، تا دنیا دنیاست [اجر و پاداش دارد.] آن وقت انسان اجر دارد که کار او از روی کمال عقل و دانایی و اختیار باشد، چون شرط تکلیف این است که انسان عاقل و مختار و با اراده باشد (و بالغ بودن که یک امر مفروض و مسلّمی است). «وَ انَّک لَعَلی خُلُقٍ عَظیمٍ» همانا تو بر خُلقی عظیم هستی. اولًا معنایش این است که تو دارای خلق عظیم هستی؛ ثانیاً چرا«عَلی خُلُقٍ عَظیم» گفته