امتحان الهی

امتحانهای الهی برای این جهت است که انسان در خلال آن گرفتاریها [کمال یابد.]

گرفتاری در نعمت یک جور گرفتاری است و گرفتاری در نقمت جور دیگر است.

همه چیز برای این است که انسان گرفتار آن شود و خود را از آن آزاد کند. انسان در دنیا نیامده که از کنار نعمتها و از کنار بلاها و گرفتاریها بگذرد، بلکه آمده است در دریای نعمتها و در دریای گرفتاریها خودش را بیندازد و سالم بیرون بیاید. اگر کسی در عمرش اساساً خودش را در بلایا و مصائب و سختیها قرار ندهد و همیشه از آن کنار بگذرد، هرگز چیزی نمیشود. اگر کسی هم اساساً دستش به نعمت نرسد کمالی که در این دنیا باید پیدا کند، پیدا نمیکند. کمال انسان به این است که در دنیا، هم با نعمتها و هم با شدتها هرچه بیشتر درگیر شود و از این درگیری آزاد بیرون بیاید.

در مورد ابتلاءها حدیثی هست از امام صادق علیه السلام که میفرمایند:«إنَّ اللَّهَ إذاأَحَبَّ عَبْداً غَتَّهُ بِالْبَلاءِ غَتّاً» [1] یعنی خدای متعال آنگاه که بندهای

[1]. بحارالانوار، ج 15، جزء اول، ص 55، چاپ کمپانی، نقل از کافی