پیغمبر- که وظیفه تو دعوت مردم به راه خداست- بدان که نیکی و بدی یک وزن ندارند، حتی بدیها هموزن نیستند و نیکیها نیز هموزن نیستند، تو بدیها را با بهترین نیکیها دفع کن: ادْفَعْ بِالَّتی هِی احْسَنُ دیگران بدی میکنند، تو نیکی کن. بعد خصلت روانی را ذکر میکند، میگوید آنگاه که دشمن بدی میکند و تو در مقابل بدی او نیکی میکنی، میبینی خاصیت نیکی کردن در مورد بدی خاصیت کیمیاست، یعنی قلب ماهیت میکند: فَاذَا الَّذی بَینَک وَ بَینَهُ عَداوَةٌ کأَنَّهُ وَلِی حَمیمٌ یک وقت میبینی همان که دشمن سرسخت تو بود، قلب ماهیت شد و به یک دوست مهربان تبدیل شد.

پس چه کسی میگوید اسلام به محبت دستور نمیدهد؟! چه کسی میگوید اسلام دین محبت نیست؟! اسلام دین محبت است، ولی آنجا که محبت کارگر نیست دیگر سکوت نمیکند، آنجاست که خشونت به کار میبرد، شمشیر به کار میبرد.

شما در تاریخ زندگی پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله، در تاریخ زندگی امیرالمؤمنین علیه السلام و ائمه اطهار علیهم السلام (امام حسن، امام حسین، امام زینالعابدین، امام محمد باقر و سایر ائمه علیهم السلام) داستانهای زیادی درباره «ادْفَعْ بِالَّتی هِی احْسَنُ فَاذَا الَّذی بَینَک وَ بَینَهُ عَداوَةٌ کأَنَّهُ وَلِی حَمیمٌتعبیراتی درباره «پاسخ بدی را به نیکی دادن»

در دعای «مکارم الاخلاق» تعبیرات عجیبی هست: خدایا به من توفیق بده آن کسی که به من فحش میدهد من به او حرف خوب بگویم، آن کسی که قطع رحم میکند من در مقابلْ صله رحم کنم، آن کسی که پشت