ایمان، شرط قبول عمل

ایمان از این نظر شرط [قبول عمل] است، نه این که- العیاذ باللَّه- خدا میگوید عمل کسانی را که پیش من تملّق میکنند قبول میکنم و عمل دیگران را با این که یکسان است، رد میکنم؛ نه، آن کسی که ایمان ندارد، اصلًا خدا را نمیخواهد، پس خدا هم مال او نیست. آن کسی که ایمان ندارد آخرت را نمیخواهد؛ وقتی آخرت را نمیخواهد دیگر نمیشود آن را به او داد. در آخرت به انسان آنچه را که خواسته است میدهند؛ معنی ندارد که آنچه را که نخواسته و به سوی آن نرفته است به او بدهند. بله، برای این که اصل عمل کسی مقبول باشد شرطش این نیست که انسان حتماً مثلًا مسلمان و شیعه باشد. اگر کسی به خدا ایمان داشته باشد و خدا را بشناسد و به آخرت اعتقاد داشته باشد و کاری را برای خدا و آخرت انجام بدهد، آن کارش فی حدّ ذاته در درگاه الهی قابل قبول است مگر آن که آفتی ایجاد کند و آن را از بین ببرد که نام آن آفت «عناد» و «کفر» است، که آن را بعد توضیح میدهم. آن کسی که پنیسیلین را کشف کرده و به افراد بشر خدمت کرده است، هر منظوری که از این خدمت داشته، خدا او را به همان منظورش میرساند، نه به منظوری که نداشته است.

محال است- و معنی هم ندارد- که انسان به منظور و مقصودی که ندارد برسد، یعنی در راهی که نرفته است به مقصد آن راه برسد.

پس این که عرض کردیم روشن شدن به نور خدا- یا بگویید ایمان به حق- به عمل انسان ارزش میدهد، به این دلیل است که عمل انسان را در همین دنیا دگرگون میکند. دو نفر که یک عمل را انجام میدهند، آن که به نور خدا روشن است و آن که به نور خدا روشن نیست، اینها به ظاهر یک جور عمل را انجام دادهاند ولی در باطن تفاوت این عمل و آن عمل