آنکه انسان ایمان داشته باشد و به نور الهی روشن باشد؟

این یک مسئلهای است که زیاد مطرح میشود و مخصوصاً جوانهای امروز این سؤال را زیاد مطرح میکنند، به این صورت که میگویند چه دلیلی هست و چه لزومی دارد که برای این که عمل انسان مقبول درگاه خدا واقع بشود انسان حتماً مسلمان و با ایمان باشد و به خدا اعتقاد داشته باشد یا به تعبیری که در این آیات هست به نور الهی روشن شده باشد؛ کار خوب به هرحال خوب است، خدا هم که غنی است، پس برای خدا چه فرق میکند که بندهای که کار خوب و یا کار بد میکند او را بشناسد یا نشناسد؛ خدا چون خداست و بزرگ و عظیم و غنی و بیاعتناست، نباید بین بندگان- چه آن بندهای که او را میشناسد و در درگاه او سر تعظیم فرود میآورد، نماز میخواند و روزه میگیرد، و چه آن بندهای که اساساً او را نمیشناسد و بلکه با او مخالف و نسبت به او یاغی است ولی در عین حال هردو کار خوب میکنند- فرق بگذارد. پس در روز قیامت نباید مسئله ایمان، حسابی داشته باشد، فقط باید عمل حساب داشته باشد؛ بنابراین اگر یک آدم مادی مسلک منکر خدا و منکر همه پیغمبران خدا کار خیری کرده، مثلًا خدمتی به بشریت کرده است، خدا باید او را به بهشت ببرد، همان طور که اگر یک بندهای که او را میشناسد کار خوب بکند باید او را به بهشت ببرد، و غیر از این هم نمیتواند باشد؛ اگر غیر از این باشد باید بگوییم خدا- العیاذ باللَّه- مثل آن رؤسایی است که میان افرادی که میآیند تعظیم میکنند و تملّقش را میگویند و آن افرادی که پیش او نمیآیند تعظیم کنند و تملّق بگویند فرق میگذارد، در صورتی که ما میگوییم رئیس خوب آن رئیسی است که هیچ فرقی میان افراد از این نظر نگذارد، فقط به کار افراد توجه کند، اگر دید کار فرد خوب است به او پاداش بدهد.