ممکن نیست بگوییم خدا یک مصرف است، همچنین ممکن نیست بگوییم پیغمبر یک مصرف است به این معنی که تمام این سهم مال شخص پیغمبر باشد و برای او خرج شود. پیغمبر که از همه مردم فقیرانهتر زندگی میکرد. حتی در مورد ذیالقربی هم اینطور است. سهمی به نام خدا، سهمی به نام پیغمبر و سهمی به نام ذیالقربی، در واقع به یک معنی همهاش تشریفاتی است. تمام اینها در زمان پیغمبر در اختیار پیغمبر، در زمان امام در اختیار امام، و در نبودن امام در اختیار نایب امام علیه السلام قرار میگیرد نه برای اینکه صرف شخص خودش بکند به عنوان اینکه پیغمبر یا امام و یا جانشین آنها و ولی امر مسلمین است، بلکه به این عنوان میگیرد که صرف مصالح عالیه مسلمین بکند. ما میگوییم اگر پیغمبر برای خودش مصرف کند اشکال دارد. او این قدر احتیاج ندارد. یک سهم به نام خدا، یک سهم به نام پیغمبر و یک سهم به نام ذیالقربی، اما خرج چه بشود؟ خرج مصالح عالیه و کلیه مسلمین، و در اختیار ولی امر مسلمین هم هست. همان شش سهم درست است نه پنج سهم. پس در این اختلاف دوم هم که آیا خمس را باید شش قسمت کرد یا پنج قسمت، آنطور که بیان کردیم، حق با اهل تشیع است. باقی میماند قسمت سوم. اینجا دارد: یتیمها، مسکینها، ابنالسبیلها، که خلاصه میشود افراد فقیر. آیا مقصود عموم فقرای مسلمین هستند یا فقرای سادات: یتیمهای سادات، مسکینهای سادات و ابنالسبیلهای سادات؟ شیعه میگوید اختصاص دارد به سادات. [در جلسه آینده در این باره بحث خواهیم کرد.]