بیماری موجود در میان ما

ما وظیفه داریم که درباره مسلمانها و برادران مؤمن خودمان تا هر حدی که برایمان مقدور است حمل به صحت کنیم مگر آنجایی که شرعاً این راه بسته شده است. این کار نقطه مقابل آن بیماری است که الآن در میان ما وجود دارد. این دستور میان ما هیچ اجرا نمیشود و همیشه ضدش اجرا میشود. فرض کنید افرادی میآیند به ما و شما درباره فردی حرفی میزنند، میگویند فلان فرد فلان فسق را مرتکب میشود یا فلان انحراف عقیدهای را پیدا کرده. ما از خود آن آدم میپرسیم: درباره تو چنین حرفی میزنند، قضیه چیست؟ یک وقت خودش اقرار میکند، میگوید راست میگویند. اگر اقرار کرد دیگر کار تمام شده (اقرار العقلاء علی انفسهم جایز). و یک وقت میگوید: خیر، دروغ میگویند، من چنان فسقی را مرتکب نشدهام یا فلان انحراف عقیدهای که به من نسبت میدهند، این جور نیست. کسی در کتابش یک چیزی نوشته. از خودش میپرسند مقصود تو در اینجا چه بوده؟ از خودش باید توضیح خواست. اصلًا دستور اسلام این است