الَّذینَ کفَروا أنَّما نُمْلی لَهُمْ خَیرٌ لِانْفُسِهِمْ انَّما نُمْلی لَهُمْ لِیزْدادوا اثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهینٌ [1]

کافران خیال نکنند که اگر ما آنها را «مَلی» و صاحب همه چیز قرار دادیم این برایشان خیر است نه، چون کافرند وقتی که دیدند [اسباب و وسائل فراهم شد، در راه گمراهی به کار میبرند و گمراهتر میشوند.]

قرآن نمیخواهد بگوید که برای هر کسی که مال و ثروت آمد این جور است.

برای آدم کافر، برای آدمی که نمیتواند از این وسائل در راه حق و در راه سعادت واقعی بهرهبرداری کند، برای او وبال است. آن یگانه سرمایهای که با آن سرمایه تو باید از همه چیز در راه سعادتت استفاده کنی نداری. اساس این است که تو باید ایمان داشته باشی که اگر ایمان داشته باشی از سلامتت برای سعادتت استفاده میکنی، از عمر و وقتت برای سعادتت استفاده میکنی، از مال و ثروتت برای سعادتت استفاده میکنی، از فرزندانت برای سعادتت استفاده میکنی، از علمت برای سعادتت استفاده میکنی. اما وقتی که آن سرمایهای را که با آن میشود از اسباب و وسائل استفاده کرد نداری هرچه بیشتر داشته باشی بدبختتری.

این است که میگویند اگر کسی یک وقت دید که هیچ وقت ضرر به او وارد نمیشود درباره خودش شک کند که نکند من از نظر لطف الهی آنقدر ساقط شدهام که خداوند برای من مصائب به وجود نمیآورد؛ چون مصائب اغلب اسباب تنبّه انسان است.

معروف است که پیغمبر اکرم به خانه کسی رفتند. یک تخممرغی

[1]. آلعمران/ 178.