پیغمبر به اینها بگو میخواهید انفاق کنید از روی رضا و رغبت و میخواهید انفاق کنید از روی اجبار، به هر گونه انفاق کنید از شما قبول نمیشود. اینکه میفرماید «از روی رضا و رغبت» با توجه به اینکه اینها در باطن ایمان ندارند، مقصود آن رغبتی که یک مؤمن دارد نیست. گاهی اینها از روی رضا انفاق میکنند ولی آن هم به خاطر مصلحتی است که به نظرشان میرسد: فعلًا مصلحت این است که ما در اینجا این پول را بدهیم، کسی مجبورشان نکرده؛ و گاهی ممکن است مأمور بیاید و به زور از آنها بگیرد. قرآن میگوید به هرحال عمل شما مقبول نیست، شما چه به دست خودتان و به عنوان مصلحتاندیشی بدهید و چه به زور، به هر حال عمل شما قبول نیست. لَنْ یتَقَبَّلَ مِنْکمْ هرگز از شما قبول نخواهد شد، چرا؟ در جمله بعد دلیلش را ذکر میکند و درآیه بعد بیشتر توضیح و تفصیل میدهد. میفرماید: انَّکمْ کنْتُمْ قَوْماً فاسِقینَ به دلیل اینکه شما مردمی فاسق و فاجر و خارج هستید، خدا از فاسقان که قبول نمیکند، مگر نه این است که قرآن فرمود: انَّما یتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقینَ [1] خدا تنها از متقین میپذیرد. آیه بعد را هم بخوانم و بعد توضیح بیشتری درباره قبول عمل عرض بکنم که عمل از چه کسی قبول میشود و از چه کسی قبول نمیشود.

در این آیه همین قدر قرآن میفرماید که عمل شما، انفاق شما، پولی که شما به حسب ظاهر در راه خدا خرج میکنید، پولی که در راه به ظاهر خیر مصرف میکنید این پولها قبول نمیشود به دلیل اینکه

[1]. مائده/ 27.