همانطور که مکرّر شنیدهاید- میان آنها و انصار عقد اخوّت یعنی پیمان برادری برقرار کرد: هریک از مهاجرین را با یکی از انصار؛ یا خودشان همدیگر را انتخاب میکردند و پیغمبر اکرم آنها را برادر یکدیگر قرار میداد. مسئله برادر خواندگی یا عقد اخوّت الان هم مطرح است. لابد در کتابهای دعا مثل مفاتیح خواندهاید که در روز هجدهم ماه ذیالحجه که روز غدیر است، سنت است که مسلمانان با یکدیگر صیغه برادری بخوانند و پس از آن حقوقی بر یکدیگر علاوه پیدا میکنند، مثلًا به یکدیگر حق پیدا میکنند که یکدیگر را در مواقع دعا فراموش نکنند، حق پیدا میکنند که در قیامت از یکدیگر شفاعت کنند، حق پیدا میکنند که در خوبیها هریک دیگری را مقدّم بدارد بر دیگران، و از این قبیل گفتیم پیغمبر اکرم در صدر اسلام میان مهاجرین و انصار عقد اخوّت بست و حتی در ابتدا میان آنها ارث برقرار کرد یعنی گفت اینها از یکدیگر ارث میبرند. البته این یک حکم استثنایی بود برای مدت معین. اگر یک مهاجر میمُرد، چیزی اگر داشت به برادر انصاری او میرسید، و برعکس. در آن مدتی که مسلمین در مضیقه بودند پیغمبر این حکم را برقرار کرد، بعد حکم را برداشت و فرمود ارث بر همان اساس قرابت و خویشاوندی است، که هنوز هم این حکم باقی است. و در همان جاست که مسئله برادری پیغمبر با امیرالمؤمنین مطرح است. این را اهل تسنن هم قبول دارند. پیغمبر اکرم میان هر یک از مهاجرین و انصار عقد اخوّت بست و طبق قاعده باید میان علی علیه السلام که از مهاجرین است و یکی از انصار عقد اخوّت برقرار کند ولی با هیچیک از انصار عقد اخوّت برقرار نکرد. نوشتهاند که علی علیه السلام آمد