اعْلی وَ اجَلُّ، و بالاخره اللَّه با هبل رو در روی هم قرار میگرفت، لذا نتیجه معلوم بود: پیروزی اللَّه و شکست هبل.

ولی علی علیه السلام با همان ابوسفیانها روبرو بود اما شعارشان شعار اسلام بود.

معاویه که همواره دنبالهرو اهداف پدرش ابوسفیان بود اگر علناً شعارش اعْلُ هُبَل میبود صد درصد از علی شکست میخورد ولی اینک لباس اسلام به تن کرده و به جای اعْلُ هُبَل گفتن در حالی که برای اسلام اشک تمساح میریزد شعار میدهد که:

وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِیهِ سُلْطاناً فَلا یسْرِفْ فِی الْقَتْلِ انَّهُ کانَ مَنْصوراً [1].

و فریاد میزد: خلیفه مظلوم پیامبر، عثمان، شهید شده است. ایها الناس! مگر میشود خون خلیفه پیامبر هدر رود؟! و بدین وسیله مردم را برای انتقام گرفتن از قاتلین عثمان بسیج مینماید و سپس علی علیه السلام را به عنوان رهبر آنان معرفی میکند!

و حال اینکه کشنده واقعی عثمان خود معاویه است و این کلام علی علیه السلام در نهجالبلاغه است که: وَ هُمْ یطْلُبونَ دَماً هُمْ سَفَکوهُ و نیز میفرماید: «آن روزی که عثمان کمک خواست چرا به او کمک نکردی؟! چون منتظر بودی عثمان کشته شود و از کشتهاش بهرهبرداری کنی.»

جاسوسانی به مدینه فرستاده بود که در حوالی خانه عثمان مراقب باشند؛ وقتی عثمان کشته شد بلافاصله پیراهن خونآلود او را به شام

[1]. اسراء/ 33.