قدم به قدم به سوی خدا [حرکت میکنیم.] باز «قدم» هم که من میگویم تعبیر است، دیگر این کلمات اینجا درست نیست. «سیر» بگوییم؛ چون اشخاصی نظیر علی بن الحسین علیه السلام در اینجا تعبیر کردهاند ما هم تعبیر میکنیم. امام علی بن الحسین میگوید:اللَّهُمَّ انّی اجِدُ سُبُلَ الْمَطالِبِ الَیک مُشْرَعَةً وَ مَناهِلَ الرَّجاءِ لَدَیک مُتْرَعَةً وَ اعْلَمُ انَّک لِلرّاجین بِمَوْضِعِ اجابَةٍ وَ لِلْمَلْهوفینَ بِمَرْصَدِ اغاثَةٍ تا آنجا که میگوید:وَ انَّ الرّاحِلَ الَیک قَریبُ الْمَسافَةِ خدایا آن مسافری که به سوی تو حرکت و کوچ میکند راهش نزدیک است، راههای خیلی دوری نباید طی کند، مسافتش نزدیک است.

یکی از آن گنجینههای بزرگی که در دنیای شیعه وجود دارد این دعاهاست. به خدا قسم گنجینهای است از معرفت. اگر ما هیچ دلیل دیگری نداشتیم غیر از دعاهایی که داریم، از علی بن ابی طالب علیه السلام صحیفه علویه، از زین العابدین علیه السلام صحیفه سجادیه یا دعاهای غیر صحیفه سجادیه، اگر ما جز دعای کمیل از علی و جز دعای ابوحمزه از علی بن الحسین نداشتیم و اسلام در چهارده قرن چیز دیگری نداشت، همینکه توسط دو تن از شاگردهای اسلام از آن دنیای بدویت و جهالت چنین دو اثری ظاهر شده کافی است. آنقدر اینها اوج و رفعت دارد که اصلًا اعجاز جز این چیزی نیست.

به هر حال، میگویند تقرب، تقرب واقعی است و حقیقت است و انسان به راستی به خدا نزدیک میشود. این نزدیک شدن به خدا یعنی چه؟ یعنی خدا که کمال مطلق است، ما مرتب کمالات بیشتری پیدا میکنیم. خدا علم علی الاطلاق است؛ بر علم و ایمان و بصیرت ما افزوده میشود. خدا قدرت علی الاطلاق است؛ بر قدرت ما افزوده میشود. خدا حیات علی الاطلاق و اراده علی الاطلاق است؛ بر حیات و اراده ما افزوده میشود. پس در مسئله عبودیت [و اینکه] بندگی کن (به قول آن شاعر «بندگی کن تا که سلطانت کنند» یا به تعبیر امام جعفر صادق الْعُبودِیةُ جَوْهَرَةٌ کنْهُهَا الرُّبوبِیةُ) هرچه که در راه عبودیت جلو بروی، بر ربوبیت و خداوندگاری تو (نه خدایی العیاذ باللَّه)، بر صاحب بودن و تسلط و قدرت تو افزوده میشود. عبادت راه کسب قدرت و تسلط است. حال چگونه تسلطی؟.

این تسلط را من در پنج مرحله- و یا به یک اعتبار در شش مرحله- برای شما توضیح میدهم اگرچه آن مراحلِ آخرش از حدود این گونه جلسات زیادتر است، اما چون مراحل اول را باید عرض کنم ناچارم به مرحله آخر هم اشاره کنم. جلسه