ایمان به غیب

این سخنرانی در سال 1347 شمسی در شب نیمه شعبان و در یک منزل شخصی ایراد شده است.

بسم اللَّه الرحمن الرحیم.الحمد للَّه ربّ العالمین بارئ الخلائق اجمعین والصلاة والسّلام علی عبداللَّه و رسوله و حبیبه و صفیه، سیدنا و نبینا و مولانا ابی القاسم محمّد صلی الله علیه و آله و علی اله الطّیبین الطّاهرین المعصومین، اعوذ باللَّه من الشّیطان الرّجیم:الَّذینَ یؤْمِنونَ بِالْغَیبِ وَ یقیمونَ الصَّلوةَ وَ مِمّا رَزَقْناهُمْ ینْفِقونَ [1].

در عرف ما اینطور معروف است که به بعضی از افراد میگوییم مؤمن. میگوییم فلان کس مرد مؤمنی است. مقصود این است که مرد عابد و متعبدی است؛ یعنی واجباتش را انجام میدهد، مستحبات را هم زیاد انجام میدهد، زیارت میرود، نافله میخواند، ذکر زیاد میگوید. اما درباره فرد دیگری که دارای این مشخصات نیست، میگوییم فلان کس آدم مؤمنی یا آدم مقدس مآبی نیست. این اصطلاح عرف است ولی یک اصطلاح هم قرآن دارد. قرآن به بعضی از مردم میگوید مؤمن و به بعضی دیگر میگوید کافر و غیرمؤمن. مؤمن در اصطلاح قرآن یعنی چه؟ یعنی صاحب ایمان. غیرمؤمن یعنی کسی که فاقد ایمان است. ایمان یعنی چه؟ از خود ایمان شروع کنیم؟.

ایمان مربوط به دل، قلب و اعتقاد است و این، نصّ قرآن مجید است. عدهای از

[1] بقره/ 3.