اثر کمال الدین حسین بن علی واعظ کاشفی سبزواری (متوفای 910)؛ او این تفسیر را در سالهای 899- 897 تألیف کرد. وی از علمای دربار تیموریان و صاحب کتاب معروف «روضة الشهداء» است.
برجستگی این تفسیر در عبارت پردازیهای ادبی و عرفانی است؛ زیرا کاشفی از برجسته‌ترین نثر نویسان نیمه دوم قرن نهم است. سبک تفسیر، عرفانی، ادبی و اخلاقی، همراه با استشهاد به قصص، حکایات و اشعار فارسی و گاه عربی است و نثر آن ساده و شیوا و شامل برخی از وجوه تفسیری است. کاشفی در این کتاب، از میان تفاسیر پیشین، به «تبیان» شیخ طوسی و «کشّاف» زمخشری عنایت دارد و چون ذوق عرفانی دارد، «فتوحات مکیّه» ابن عربی را ارج می‌نهد و در صورت لزوم از آن نقل می‌کند و به آثار کسانی چون قشیری، عطّار، سنائی و مولوی در نثر و نظم استناد می‌جوید.
شیوه نگارش تفسیر کاشفی، همان شیوه عامّه است. گفته‌اند: چون کاشفی در هرات، ملازم امیر علی شیرنوایی و جامی بوده و این تفسیر را برای آنان و به درخواست ایشان نگاشته، اعتقادات خود را ابراز نکرده است؛ زیرا امیر علی شیر بی‌نهایت متعصب بوده است.
او در آغاز تفسیر، نام سوره و تعداد آیه‌ها و سپس ترجمه و شرح مختصری از مفهوم آیات را می‌آورد و در صورت لزوم به مباحث اخلاقی، عقیدتی و تاریخی اشاره می‌کند. روش وی بیشتر جنبه عرفانی و ادبی دارد. او در نقل قصص، به روایات اسرائیلی- گرچه با مبانی و اصول عقیدتی مانند عصمت ملائکه و انبیا