این تفسیر توسط نجم الدین دایه به رشته تحریر در آمده است. نجم الدین، قبل از آنکه آن را به اتمام برساند بدرود حیات گفت و کار ناتمام وی را علاء الدوله سمنانی به انجام رسانید.
مؤلف نخستین؛ نجم الدین ابوبکر عبد اللّه رازی معروف به دایه (متوفای 654) است. او از بزرگان صوفیه به شمار می‌رفت. ابتدا در خوارزم اقامت داشت و سپس در ایام حمله چنگیزخان به روم رفت و گفته شده که وی در خلال درگیریها و جنگهای همین دوره کشته شده است.
اما دومین مؤلف؛ او احمد بن محمّد سمنانی (متوفای 736) است که یکی از رهبران معروف صوفیه بوده که فراوان بر ابن عربی خرده می‌گرفته و از او انتقاد می‌کرده است. او بسیار خوش سخن، نیکوکار، جوانمرد، ملیح، باظرافت و خوش معاشرت بوده و تألیفات زیادی داشته است که شاید به سیصد اثر برسد.
وی وارد سرزمینهای تاتار گشت و سپس، از آنجا بازگشت و مدتی در تبریز اقامت گزید و بعد از آن در بغداد مقیم گشت. این تفسیر در 5 جلد بزرگ به چاپ رسید. تفسیری است لطیف که به شیوه رمز و اشاره امّا در عباراتی شیوا و بغایت ظریف، نوشته شده است.

تألیف ابو محمد شیرازی، روزبهان بن ابی نصر بقلی (متوفای 666)؛ این تفسیر نیز به شیوه رمز و اشاره و بر طریقت اهل عرفان نوشته و در آن، آراء و افکار بزرگان صوفیه و عرفای پیشین جمع آوری شده است. تفسیری است عرفانی و کوتاه و در عین حال، جامع و در حدّ خود کامل و فراگیر. در مقدمه آن آمده است: «از آنجا که کلام الهی را ازلی و از جهت ظاهر و باطن نامحدود یافتم دانستم که کسی را یاری رسیدن به کمال و غایت معانی آن نیست؛ زیرا در حرفی از حروف آن، دریایی از اسرار و انوار نهفته است؛ لذا بر آن شدم تا از این دریاهای بیکران، جرعه‌ای چند از حکمتهای ازلی و افاضات ابدی بنوشم. سپس به نقل اقوال استادان خود پرداختم