دو تن از عالمان بزرگ، به نوشتن این تفسیر همّت گماشته‌اند:
جلال الدین محلّی و جلال الدین سیوطی؛ و بدین جهت، «جلالین» نام گرفته است.
نخست جلال الدین محلّی- که از دانشمندان بنام عصر خویش بود- از ابتدای سوره کهف تا پایان قرآن را نوشت و سپس به تفسیر سوره حمد پرداخت و با پایان یافتن تفسیر این سوره، در سال 864 بدرود حیات گفت؛ آنگاه جلال الدین سیوطی (متوفای 911) از سوره بقره تا پایان سوره اسراء و سپس، سراسر قرآن را تفسیر کرد