او جمال الدین ابو عبد اللّه مقداد بن عبد اللّه بن محمد بن حسین بن محمد سیوری حلّی اسدی، معروف به فاضل مقداد، از بزرگان اصحاب و مشایخ است. وی عالم، فاضل، متکلم، محقق و فقیهی توانا بود و در سال 826 در گذشت و در نجف اشرف مدفون گشت.
او تألیفات گرانقدر و ارزشمندی دارد؛ از جمله همین کتاب و کتاب دیگرش «التنقیح الرائع فی شرح مختصر النافع» در فقه و اثر دیگر وی «اللوامع فی المباحث الکلامیه» و همچنین کتاب «النافع المختصر فی شرح الباب الحادی عشر».
این کتاب (کنز العرفان) نیز بر اساس ابواب فقه ترتیب یافته و در دو جزء و یک مجلّد چاپ شده [1] و فواید بسیاری دارد و به رغم اختصار، بحث را کامل کرده و نهایت ایجاز ولی در حد کفایت به مباحث متناسب لغوی و ادبی پرداخته است، که خود دلالت بر تبحر و مهارت مؤلف در ادب و لغت و بیان و نیز قدرت استدلال و استواری او در اقامه برهان دارد.

فقیه و محقق مشهور، احمد بن محمد اردبیلی (متوفای 993)؛ در فقه و کلام سرآمد زمان خود بود و منزلتی عظیم و شأنی والا داشت و کتاب «مجمع الفائده» را در شرح کتاب «الارشاد» نوشت.
این کتاب نیز طبق ابواب فقه ترتیب یافته و همچون کتب فقهی محض از بحث درباره مسائل و احکام عملی فراتر نمی‌رود. البته بیشتر کتب مربوط به آیات الاحکام که توسط فقهای امامیه تألیف شده از محدوده احکام فراتر نمی‌رود.
این کتاب از حسن ترتیب و شیوایی بیان و قوت استدلال والایی برخوردار است.